woensdag 30 april 2014

Twee minuten stilte...

Twee minuten stilte...
...is toch het minste wat we kunnen doen?

Al een aantal jaren bezoeken we als gezin op 4 mei iets wat te maken heeft met de Tweede Wereldoorlog. Om te herdenken en te gedenken. Wij vinden dat belangrijk en zo werden Westerbork, het Achterhuis en kamp Vught bezocht. Tot onze jongste zoon vroeg of we niet wat anders konden doen; hij werd er zo verdrietig van...Dus kijken we al een aantal jaren de herdenking op de televisie.

Eigenlijk gaat het ook over respect hebben en geloven of  vertrouwen in de goedheid van de mensen. Hij heeft dat nog steeds, wij zijn nog wel eens teleurgesteld. Zie ook mijn vorige column over Marokko. Ik leer van hem dat je teleurstelling moet uitspreken in plaats van opkroppen. Ik zie bij hem dat hij met hetzelfde vriendje dat hem heeft laten zitten, gewoon weer gaat spelen. Heerlijk toch?

Op advies van een kennis die ik gisteren tegenkwam in de bibliotheek ben ik begonnen in het boek van Jenna Blum, het familieportret. Een psychologisch boek over een slachtoffer uit de Tweede Wereldoorlog aan Duitse kant. Want ook aan die kant zijn er slachtoffers gevallen. Terwijl het in mijn kindertijd en in die van onze zoon nog duidelijk zwart-wit was. Inmiddels weet ik dat er veel meer grijs is...

Ik wens iedereen een respectvolle Dodenherdenking maar ook een bewuste Bevrijdingsdag toe!  


Colinde de Nijs
www.lemirage.nl

ps. De reis naar Marokko heb ik niet gewonnen, maar ik ga er zeker nog eens naar toe!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten