woensdag 30 april 2014

Twee minuten stilte...

Twee minuten stilte...
...is toch het minste wat we kunnen doen?

Al een aantal jaren bezoeken we als gezin op 4 mei iets wat te maken heeft met de Tweede Wereldoorlog. Om te herdenken en te gedenken. Wij vinden dat belangrijk en zo werden Westerbork, het Achterhuis en kamp Vught bezocht. Tot onze jongste zoon vroeg of we niet wat anders konden doen; hij werd er zo verdrietig van...Dus kijken we al een aantal jaren de herdenking op de televisie.

Eigenlijk gaat het ook over respect hebben en geloven of  vertrouwen in de goedheid van de mensen. Hij heeft dat nog steeds, wij zijn nog wel eens teleurgesteld. Zie ook mijn vorige column over Marokko. Ik leer van hem dat je teleurstelling moet uitspreken in plaats van opkroppen. Ik zie bij hem dat hij met hetzelfde vriendje dat hem heeft laten zitten, gewoon weer gaat spelen. Heerlijk toch?

Op advies van een kennis die ik gisteren tegenkwam in de bibliotheek ben ik begonnen in het boek van Jenna Blum, het familieportret. Een psychologisch boek over een slachtoffer uit de Tweede Wereldoorlog aan Duitse kant. Want ook aan die kant zijn er slachtoffers gevallen. Terwijl het in mijn kindertijd en in die van onze zoon nog duidelijk zwart-wit was. Inmiddels weet ik dat er veel meer grijs is...

Ik wens iedereen een respectvolle Dodenherdenking maar ook een bewuste Bevrijdingsdag toe!  


Colinde de Nijs
www.lemirage.nl

ps. De reis naar Marokko heb ik niet gewonnen, maar ik ga er zeker nog eens naar toe!

zondag 13 april 2014

Waar je werk is, is je vaderland...

Mijn ouders zijn vanuit Brabant in de zestiger jaren naar de Noordoostpolder "geƫmigreerd". Waar je werk is, is je vaderland. En zo werkten en leefden ze in Emmeloord nog lang en gelukkig.
Zelf heb ik in mijn studententijd gewoond in Den Haag maar wilde ik toch graag gaan werken in mijn Polder. Zo is het gegaan en zo zal het altijd blijven gaan.

Met grenzen die open zijn, willen veel mensen in Nederland gaan werken. En ik geef ze geen ongelijk! In mijn ogen is iedereen welkom. Wanneer je net als ik al wat van de wereld hebt gezien, snap je die keuze voor het veilige Nederland.  Helaas weet ik dat veel landgenoten hier heel anders over denken. Zo ook een aantal vrienden van mij. Zij verrasten mij met zeer discriminerende uitspraken en dat terwijl ze geen persoonlijke ervaringen hadden...

Tuurlijk ik lees ook de krant en zie het journaal, maar relativeer ik dan te veel? Of sluit ik te makkelijk mijn ogen? Ik was behoorlijk van mijn stuk en heb lang moeten nadenken over mijn eigen vooroordelen. En dat heeft mijn doen besluiten een verhaal te schrijven over Marokkanen. Want die komen er helaas wel erg slecht af...

Lees hier mijn verhaal wat tevens een inzending is voor een schrijfwedstrijd. 1 Mei weet ik of ik de reis naar Marokko gewonnen heb en eigenlijk zou dan niet ik, maar  juist een van mijn vrienden moeten gaan.....

 
Riad Kohl te Marrakesh, februari 2014