dinsdag 30 juni 2015

de zomer in mijn bol : Water, water, water

de zomer in mijn bol : Water, water, water: Dit verhaal moet verteld worden! Zo'n twee jaar geleden aten wij in een restaurant in Utrecht; onze dochter studeert in Utrecht dus me...

Water, water, water

Dit verhaal moet verteld worden!

Zo'n twee jaar geleden aten wij in een restaurant in Utrecht; onze dochter studeert in Utrecht dus met enige regelmaat worden de restaurant daar uitgeprobeerd. Zo ook Bresson, een Frans restaurant aan de Oude Gracht.

Tijdens de maaltijd kregen we een karaf kraanwater met daaraan een juten geldbuideltje. Hierin kon je een vrijwillige bijdrage doen als tegenprestatie voor het "gratis" water. Het geld werd door het restaurant verzameld en later gegeven aan Livebuild. Een non-profit organisatie uit Utrecht die onder andere door deze geldbuideltjes bij plaatselijke restaurants geld inzamelt. Het geld gaat naar een waterproject in Kameroen waarbij de bevolking wordt geleerd waterleidingen aan te leggen en te onderhouden. Zie ook http://www.livebuild.org/

Ik was enthousiast en wilde dit ook in Le mirage. Ik zocht contact met de organisatie en van het een kwam het ander. Inmiddels doneren wij en misschien u al weer een tijdje.

Deze week mailde Mieke, mijn contactpersoon van Livebuild dat ze net terug was uit Kameroen en dat ze aan ons werd herinnerd in het oerwoud... Ik opende de foto en wist niet wat ik zag: een lachende, grote, donkere man in het oerwoud met een kapmes en een prachtig T-shirt aan.
"Drukwinkel Emmeloord" stond op zijn shirt! De man wist waarschijnlijk niet eens wat het betekende maar het was zijn maat en het stond goed!

 
Ik heb natuurlijk de Drukwinkel ook deze foto gemaild. En op facebook melding gemaakt van deze bijzondere foto. Blijkt dat Vovem lang in dit volleybalshirt heeft gespeeld. Zo zie je maar weer wat een T-shirt allemaal te weeg kan brengen! 
 
Colinde de Nijs
www.lemirage.nl       
 

zaterdag 28 februari 2015

het glas is halfvol...

Ik ben gelukkig geboren met een behoorlijke portie optimisme, voor mij is het glas altijd halfvol! Maar dat neemt niet weg dat ik ook van die dagen waarop ik twijfel. Ik wil het zo graag goed doen, wil iedere gast, kennis, kind, student graag helpen. Maar soms lukt dat niet...

* zoals bij die ene gast die anoniem op Tripadvisor invult dat hij niet meer zo enthousiast  is over ons restaurant; de soep is te romig, te weinig kaas op het plankje en extra betalen voor extra groente en aardappelen. Ik vind dat verschrikkelijk, dat doet me echt pijn.
* of zoals bij die ene gast die op facebook zet dat hij zich afgezet voelt omdat hij 3 euro 50 moet betalen voor een potje thee... 
* of zoals een reactie op omroep Flevoland waarbij gemeld wordt dat het toch belachelijk is dat een architect of aannemer een balkon verkeerd inschatten zodat het niet door kan gaan.
* of zoals morgen de wekker weer afgaat om 5 uur en onze zoon echt zijn bed niet uit kan om te zwemmen, terwijl we dit zo goed hebben besproken.
* of wanneer mijn student waarmee ik heb afgesproken laat het toch weer afweten.

Ik zou op alles kunnen reageren en soms doe ik dat ook, dus
* het ging om een romige soep en een petit kaasplankje...
* het was biologische, echte thee waarbij je ook nog een eigengemaakte bonbon en koekje krijgt
* het was niet de architect die tegenwerkte maar een afdeling op het gemeentehuis.
* rekenfouten zijn menselijk toch
* en morgen is er weer een dag


En dan ga ik toch weer verder, laat het achter me en kijk vooruit. Want er gebeuren mooie dingen. Ik ontmoet veel nieuwe, leuke mensen, die me energie geven. Ik zeg sorry tegen de mensen die anders verwacht hadden en ga opnieuw iedere uitdaging met vertrouwen aan.


Kortom ik schenk mijn glas weer even vol!

zondag 3 augustus 2014

Schijnveiligheid...

Net als u heb ik veel gehoord en gelezen over de vliegtuigramp en net als u, houdt het me bezig. Het stemt me verdrietig en ik kan het maar niet geloven. Je ziet namen, indirect ken je de personen. Net als onze dochter zijn het twee roeiers, net als mijn broer zijn het vakantiegangers op weg naar Indonesië, net als een gast zijn het kinderen die een wereldreis maken, net als een kennis emigreren ze naar Australië...alleen namen zij een vlucht eerder.... mh17....


En dan lees ik een vakblad (Misset horeca 23 juli) dat de horeca de gevaarlijkste sector is om in te werken...Wij doen er in ons restaurant alles aan om de veiligheid te garanderen. En dan moet u denken aan brrandmeldinstallatie, bhv-ers , ehbo-er, hoofd brandmeldinstallatie enzovoort. En binnenkort zal er ook een defibrillator komen. En wij vinden dat allemaal logisch, wij willen onze gast en ons personeel deze veiligheid bieden. We zitten natuurlijk  ook op een tweede verdieping en sinds de brand in Volendam heeft dat een bijzondere lading gekregen: gasten vragen vaker naar de nooduitgangen. Vanzelfsprekend zijn die er, drie wel te verstaan.

Onze vakantie zit er weer op en hij was bijzonder. We verbleven in Polen, het land naast Oekraïne. Ons vliegtuig vertrok vanaf Eindhoven en ook wij zagen de bloemen en het vliegtuig met de slachtoffers.  En wij kwamen weer terug..

vrijdag 6 juni 2014

Terras in aankomst...toch? ....


Een jaar geleden ben ik begonnen met het schrijven van een blog en dat eerste blog heb ik nog maar eens gelezen. Het ging over ons aanstaande terras... We hoopten toen nog dat dat binnen enkele maanden gerealiseerd kon worden. Inmiddels weten we beter; dat kost tijd!

Net weer even telefonisch contact gehad met verschillende ambtenaren. Want waar de ene er bovenop zit en geen problemen ziet, vraagt de ander naar een nog gedetailleerdere, vierde tekening. Het is dat wij een lange adem hebben en gewoon door kunnen gaan met ons werk, maar toch doet het wel een beetje pijn. bovendien het terrasmeubilair kent een levertijd van acht weken maar we durven nog niets te bestellen. En we hebben al prachtige zonnige terrasdagen gehad!  We blijven hopen, u ook?

Colinde

woensdag 30 april 2014

Twee minuten stilte...

Twee minuten stilte...
...is toch het minste wat we kunnen doen?

Al een aantal jaren bezoeken we als gezin op 4 mei iets wat te maken heeft met de Tweede Wereldoorlog. Om te herdenken en te gedenken. Wij vinden dat belangrijk en zo werden Westerbork, het Achterhuis en kamp Vught bezocht. Tot onze jongste zoon vroeg of we niet wat anders konden doen; hij werd er zo verdrietig van...Dus kijken we al een aantal jaren de herdenking op de televisie.

Eigenlijk gaat het ook over respect hebben en geloven of  vertrouwen in de goedheid van de mensen. Hij heeft dat nog steeds, wij zijn nog wel eens teleurgesteld. Zie ook mijn vorige column over Marokko. Ik leer van hem dat je teleurstelling moet uitspreken in plaats van opkroppen. Ik zie bij hem dat hij met hetzelfde vriendje dat hem heeft laten zitten, gewoon weer gaat spelen. Heerlijk toch?

Op advies van een kennis die ik gisteren tegenkwam in de bibliotheek ben ik begonnen in het boek van Jenna Blum, het familieportret. Een psychologisch boek over een slachtoffer uit de Tweede Wereldoorlog aan Duitse kant. Want ook aan die kant zijn er slachtoffers gevallen. Terwijl het in mijn kindertijd en in die van onze zoon nog duidelijk zwart-wit was. Inmiddels weet ik dat er veel meer grijs is...

Ik wens iedereen een respectvolle Dodenherdenking maar ook een bewuste Bevrijdingsdag toe!  


Colinde de Nijs
www.lemirage.nl

ps. De reis naar Marokko heb ik niet gewonnen, maar ik ga er zeker nog eens naar toe!

zondag 13 april 2014

Waar je werk is, is je vaderland...

Mijn ouders zijn vanuit Brabant in de zestiger jaren naar de Noordoostpolder "geëmigreerd". Waar je werk is, is je vaderland. En zo werkten en leefden ze in Emmeloord nog lang en gelukkig.
Zelf heb ik in mijn studententijd gewoond in Den Haag maar wilde ik toch graag gaan werken in mijn Polder. Zo is het gegaan en zo zal het altijd blijven gaan.

Met grenzen die open zijn, willen veel mensen in Nederland gaan werken. En ik geef ze geen ongelijk! In mijn ogen is iedereen welkom. Wanneer je net als ik al wat van de wereld hebt gezien, snap je die keuze voor het veilige Nederland.  Helaas weet ik dat veel landgenoten hier heel anders over denken. Zo ook een aantal vrienden van mij. Zij verrasten mij met zeer discriminerende uitspraken en dat terwijl ze geen persoonlijke ervaringen hadden...

Tuurlijk ik lees ook de krant en zie het journaal, maar relativeer ik dan te veel? Of sluit ik te makkelijk mijn ogen? Ik was behoorlijk van mijn stuk en heb lang moeten nadenken over mijn eigen vooroordelen. En dat heeft mijn doen besluiten een verhaal te schrijven over Marokkanen. Want die komen er helaas wel erg slecht af...

Lees hier mijn verhaal wat tevens een inzending is voor een schrijfwedstrijd. 1 Mei weet ik of ik de reis naar Marokko gewonnen heb en eigenlijk zou dan niet ik, maar  juist een van mijn vrienden moeten gaan.....

 
Riad Kohl te Marrakesh, februari 2014